اما از آنجا كه دروغ‌زناني گزافه‌گو بيشتر نبودند از سرجهل و غفلت، آشكارا در زمره‌ي ضالين و مغضوبين قرارگرفته، در عوض پيروي از رسول (ص) و تاسي به وصيتش و اقتدا به امين پاكيزه‌اي كه به يمن پيامبريش، جهاني از جهلِ ظلمت رهايي يافت، جاهلانه و پليدسرشت، در چهلمين سال از رحلت ايشان، با بي‌بصيرتي و فراموشي، غرق در طوفان نسيان و هجر و فقدان درك حقيقت حقه‌ي وصيت رسول (ص)، دنيايشان از دينشان پيشي گرفت و عزيز ميوه‌ي قلب رسول امين خدا (ع) و همراه ايشان در كسا را، مظلومانه، ستمگرانه، به شهادت رساندند؛ غافل از اينكه تا ابد، ملعون و خصم مبين مسلمانان و رسول (ص) و خاندان پاكش (ع) خواهند بود و با به شهادت رساندن امام حسن (ع) در سالروز رحلت جد بزرگوارش، بر خلاف ميلشان از مظلوميت دومين امام مظلوم شيعه (ع) پس از شهادت خواهند كاست و به سبب عظمت اين روز، اسبابي را فرهم مي‌آورند كه حتي آنان كه به حقانيت حسن (ع) نيز گواهي نمي‌دهند و ادعاي دروغين پيروي از رسول گرامي اسلام (ص) دارند ناچار در روز شهادت ايشان، بيرق عزاي رسول (ص) را برافراشته، كمي بيانديشند كه بدعهد كه بوده، بر حق چه كسي است؟
پس از پيامبر (ص) چه مي‌توان گفت؛ از آن همه ظلمي كه به خاندان مبارك ايشان رفت و مدعيان دروغين پيروي از دين مبين اسلام بر اين مظالم خاموش ماندند؟ و چه سيه‌رويند آنان كه پس از او غير از دشمني، بر اهل بيتش روا نداشتند در حالي كه فرمود: “نوراني‌ترين شما در روز قيامت، كسي است كه آل مرا دوست‌تر بدارد.”
اما جاهلان چگونه به وصيت رسول خدا عمل كردند؟
از دوست‌داشتن كه بگذريم؛ حتي به مظلوميت خانداني رحم نكردند كه وجود متبركشان، مرحمت خداوند بر زمين بود و "إني تارك فيكم الثقلين" را بي مبالات "تارك" شدند و از نور چشم پيامبر (ص) زهراي بتول (س) و كفو لايقش علي حيدر (ع) تا بر يكان يكان خاندان مطهرشان ستم‌هاي بسيار روا داشتند و از جمله اين ستمها؛ به شهادت رساندن غريب‌ترين مقرب‌الله (ع) و تبديل كردن خاك پاك خراسان به مشهدي مغموم و سرزميني مظلوم كه محكوم بر شاهدي، بر شهادت مظلومانه‌ي امام رضوان رضا (ع)؛ بود.
مامون نيز مانند معاويه، بعد از شهادت امام رضا (ع) تير جهلش به سنگ انحراف از هدف، به خطايي خطير و فاحش، از چله‌ي كمان به كينه و دشمني با خدا و رسولش در كمين، به در رفت؛ چرا كه برخلاف نظرش بر مهجور و در محاق كردن نور وجود امام هشتم شيعيان (ع)، آن نور، تا ابد تابنده شد و در همان روزگار، بدن شريف آن حضرت را با شور و حرارتي وصف ناپذير تشييع كردند و از همه‌ي طبقات اجتماع و با هر عقيده و ديني در مراسم خاك‌سپاري كالبد مطهر و پاكش حاضر شدند و اين حضور، حذر راستين مامون لعين بود كه خود نيز به اجبار و از سر احتضار، در مراسم عزاي رضا (ع) اشك خونين مي‌ريخت و خاك مذلت بر سرِ ناداني و ناتوانيش مي‌كرد.
"والعاقبه للمتقين" عاقبتي رقم زد كه امروزه، بارگاه ملكوتي و عظيم آن امام همام (ع) ملجاء و اميد دل صدها هزار زوار اميدوار بر ضمانت ضامن رائف آهو، علي بن موسي‌الرضا (ع) است؛ در حالي كه هيچ اثري و خبري جز لعنت ابدي بر مامون و آلش باقي و ساري نيست.” إن في ذلك لعبرة لأولي الألباب”...
اينجانب، رحلت ملكوتي خاتم مكرم رسالت (ص) و شهادت مظلومانه‌ي سبط اكبرشان امام كرامت، مظلوم كريمِ اهلِ بيت، امام حسن مجتبي (ع) و شهادت غريبانه‌ي سلطان خراسان، خورشيد تابان مشرق بر عالم امكان، امام رضا (ع) را به خلف صالح آل عترت، حضرت حاضر، حجت حق (عج)، ولي فقيه مسلمانان بيدار دل جهان، امام خامنه‌اي (مدظله‌العالي)، عموم مسلمانان جهان و به ويژه، شيعيان، تسليت مي‌گويم و اميدوارم؛ خداوند منان؛ توفيق پيروي راستين از سيره‌ي رسول گرامي اسلام (ص) و حراست از قرآن مجيد و عترت مطهرش (ع) را نصيب و "ثبِّت قلبي علي دينه" را روزي عاقبتمان گرداند؛ آمين يا رب العالمين!
    ملتمس دعا
      منصور واعظي